Terk edilmiş bir binaydı yalnızlığım.

Çalmaz oldu kapım bir kere,

Artık konmuyordu kuşlar pencereme.

Ne beklediğim var ne bekleyenim.


Savaşın ortasında yapayalnız kalmış çocuk gibiydi çaresizliğim.

Hangi yöne koştursam ne fayda?

Bakınıyorum, etrafımda binlerce insan

Ne görüyorlar ne duyuyorlar beni.

Ömrümün sonuna kadar taşıyacağım bir travma.


Gecekondu gibiyim, ölümü bekliyorum.

Bir deprem olsa yıkık, dökük.

Ah vah etmeyin ardımdan,

Yaşarken dinlemediniz beni

Şimdi ölüm mü duyuracak sesimi?