Ağladığımda tek başımaydım. Çaresizken tek başımaydım. Sanki ölmüş gibiydim, ayakta duramıyordum ve yine tek başımaydım. Yağmurlarda tek başıma ıslandım, soğuklarda kendi kendime sarıldım. Çok düştüm, yaralandım ama hiç acı hissetmedim ve umursamadım; elimden tutan olmasa da her seferinde kalkmayı da başardım. Gözyaşlarımı hep sakladım, ağlarken bile gülerek bastırdım. Yeri geldi insanlardan utandım, çekindim, ağlamamaya çalıştım her seferinde görmesinler diye. Ben her şeyi tek başıma yaptım ve mutlu olmak için kimseye ihtiyaç duymak bile istemedim. Sevmek güzel bir şey sandım lakin her seferinde yanıldım. İnsanların samimiyetsizliğinden usandım. Her seferinde iyiyim diyerek kendimi kandırdım. Kendimi hiçbir yere ait falan da hissetmedim.
Ben, hayatımın her sahnesinde güçlü kızı oynadım ve kimseyi benim gücümü azaltacak kadar güçlü görmüyorum.
