Yalnız bir ağacın tanıklığı...

Burada yalnızım...
Bazen uzaklardan martılar gelir sesleriyle yalnızlığımı dindirir.
Bu gölün kıyısında bir başıma büyüdüm, köklerimde henüz hayatın ilk heyecanı...
Her gün yaşım kadar çok şey gördüm ve işittim suyun sesinde...
Gölgem küçük düşer hep bu koca gölün kapladığı yerde.
Şikayetim bu değil elbette.
Sular ki ağaçların en iyi dostları olur çünkü.
Ben insanlara da dostum dallarım, köklerim ve yapraklarımla...
Ama bir şikayetim var insanlara! Bir tepkim! Gölde yaşayan can dostlarım ölüyor burda!
İnsanlardan uzak kaldım ama çöpleri hep köklerimde, etrafımda ve gölün diplerinde nedense...

Yalnızım ve bu gölün kıyısında duruyorum incecik dallarımla.
Beni kim görür? Kim farkına varır tek başıma bir ağaç olmanın?
Nasıl olduysam oldum. Burada ve bu gölün kıyısında duruyorum.
Başka ağaçlar isterdim yanımda ama şikayetim bundan değil!
Etrafımda ve köklerimde insanların çöpleri beni nefessiz bırakıyor yalnızca!