Yediler, sofralar kurdular,
Karnı doymayan aç gözlerle,
Paylaşılmayan ne varsa,
Ellerinde biriktirdiler.
Koca dünyayı çiğnediler,
Bir lokma, bir yudum derken,
Gözleri her lokmada daha da büyüdü,
Ne açlıkları geçti, ne istekleri bitti.
Bir parça ekmek bulana kızdılar,
Bir damla su içene güldüler,
Onlar doymak bilmezdi,
Ne ekmekten ne de insandan.
Ve en sonunda yuttular kendilerini,
Kalmadı sofrada ne yiyecek,
Ne de yiyecek bir yürek,
Sadece açlık kaldı masada
