Rüzgardan düştüm. Kendim yaptım.
Soru: neredeyim?
Cevap: hayır, nereye gideceksin?
Doğrusu kaçıyor elimden yaşamın
Bir harekete ve diyete hapis büyüyorum
Ve büyütüyorum mümkün gelen çiçekleri
Meğer cansız, ele gelmezmişler.
Anlıyorum bu yol beni yangınlara suvardıkça
Erteleyip bir yüz görümüne hata
Karmış kışmış hem yakışmış tasası yetecektir
Biliyorum belki bu eğreti yol da var
Belki silinip gidecektir.
Ben yılışılan kalabalıklarda çıplak buldum kendimi
Sakladığım ateşten aldım öykümü
Sevgiler verdim sevgi sevilir diye
Yazıklandım, bulamadım örtümü
Yanıldım ama böyle yersiz mi olur
Takılıp taşıdıkça rüzgarın mektubunu,
Düşürüp olmazları kirlettim
Oysa ne kabahat vardı boynumdan yukarı
Ne bir korku düşüp kırılmaya
Anladım yine de uyutur
İnsan ki kuru saksıda bir çiçek
Tutar canına en ıssızda büyütür.
Çıkıp söyleseler de yanmak ve yanılmak
Bir ateşin özünden kötüdür.
Rüzgardan düştüm. Bakmadım önüme
Yanıldım, nereden başlayayım?
Fotoğraf: Yasemin Çargıt
