Ne olursun gel
Yokluğunu törpülemekten yoruldum
Yorganlarla
Çocukken ki karanlıktan, abuk sabuk cisimlerden
Kaçtığım gibi kaçıyorum yokluğundan
Özlemim taşıyor
Nevresimimin kenarlarından
Soğuk bir yelden esiyor gözlerin
Yaşamın beyhude çıkmazlığı
Ondandır belki de dik başlılığım
Yokluğunda epey sert bir adamım
Ayaz gibi keser parmak uçlarımı
Ayakkabımın tabanlarında paralanan yalnızlığım
