En başından yanlış iliklenmiş göğüs kafesim,

Köklerim daha salınmaya vakit bulamadan çürütülmüş.

Duygularıma, düşüncelerime bulaşmış bu vakitsizlik,

Vücudumun en ücra köşelerine kadar işlemiş yorulmadan.

Bundandır zannediyorum bütün darmadağınlığım.

Eğer başarabilseydim biçilmiş olanı parçalamayı,

Var etmek isterdim kendimi yıkılmak uğruna.

Sonra narlı bir nakış almaya gider bürünürdüm,

Bürünürdüm yeniden kendi kendime, kendime.

Yaşamaklarımda hep ayırdındaydım, tarifsizdi.

Nefesimi aldırmazdı bazı, inim inim inletirdi.

Soğururdu ne zaman mutlu olmaya kalksam hevesimi,

Her gün bir ısırık alırdı benden kıvrandırarak.

Paramparça edene kadar durmayacaktı, en son yaptıracaktı.

Bitiş kıyısının taze rüzgarı yaşartırken gözlerimi,

Bir anda fark ettim bu miras kalmıştı sanki bana.

Hatta öyle ki temelleri yüzyıllar önce atılmıştı.

Kuşaklardır huzurla yaşanmıştı tüm sevinçler,

Ve bana devretmişti en sonunda hüzünler.