Yapayalnızız bu dünyada 

Şiirlerimiz özenir başka şiirlere

Sen umutsuz şair, ben intihar meyilli bedenler çizen ressam

Kemiklerini kırıyorum yüz hatlarını çizdiğim her çizginin

Öpüyorum sözcüklerini 

Yapayalnızız bu bedende 


Evren dolusu ahlar doğurdum 

Kız erkek demeden büyüttüm onları

Bu katil topraklarda.

Şeffaf küfürler doğurdum

Arkasına saklandım çocuklarımın


Ebem ağladı beni duvarda asılı görünce

Durduramamıştı anamın kin kokan kanını

Gelmedim dünyaya 

Anamın içinde kaldım

Patladım

Öp sözcüklerimden nefesim doğsun


İçtim içtim tüm dertleri olan insanları

Tatlı zehrim oldular 

Uyuştum. 

Yalancı sözcüklerin tüm harfleri boğazımda kaldı 

Boğuldum. 


Sonra resimler çizdim oradan buradan yoktan

Yapayalnız kaldım sessizliği boş bir ormanda 

Yalnızlığım kemirdi her seferinde gökyüzünü

Daraldı dünya

Umudum zehirli pembe bir bulut olarak yükseldi

Ölümsüzlüğü buldu simyacı ruhum

Sonra defalarca öldü 



Köpeklerin seslerindeyim

Yalnızlığımı koklayıp haykırıyorlar

Onlar da biliyorlar bir dağ zindanındayım

Etrafım yalnızlıklı insanlar