Yazmanın konuşmaktan daha rahatlatıcı bir eylem olduğunu savundum hep. İki yıl evvel bıraktım yazmayı, olmadı beceremedim ben bu işi dedim ve küstüm kalemlere. Ama vazgeçemiyor insan düşkünlüklerinden. Hayatımda çok şey değişti lakin biri sabit, içimdeki bitmek bilmeyen yalnızlık. Metrekarelerce alanda dahi ruhumu avcunun içine alıp küçücük kalana dek var gücüyle sıkan o şiddetli yalnızlık hissiyatı... Kurtulamıyorum, nasıl kurtulmam gerektiğini bilmiyorum. İçe dönük bir insan olmaktan korkuyorum. Gün geçtikçe içimdeki boşluk büyüyor ve ben ona engel olamıyorum. Yeniden dönüyorum satırlarımın arasına. Huzur getirmesi dileğiyle, şimdilik güzel kalın veya sadece kalın 🌸
