Kopuk kopuk dokunduğum her şey dünya yüzeyinde

Küçük ırmaklarımda ayrı ayrı yolculuğa çıkıyor her bir parça

Sürükleniyor sırtlarında bir hışımla

Bir yosuna takılıyor sığındığım son vicdanım ve bir okyanusun içinde katlediliyor bu iyi yürek

Kıtalar oluşturuyorum temelsiz ve asılsız günahlardan

Boğularak affediliyorlar ya da bir uçurum aşağı asılıyor bacaklarından

Bu tepsi hep mi ters tutulur?

Solumdan mı başladım yaşamaya yoksa?

Düzeni hayal ediyorum

Kusursuzluğu

Ama eksiliyorum ve bu yapbozun hoşuna gidiyor...