Sonsuz bir boşlukta savruluyorum

Bilmediğim bir yerde ruhum, bedenimse kalabalıklar arasında

Sırrını aşikar etmekten korkan bir çocuğun telaşlı bakışları var gözlerimde

Aynı kişi olmanın yükünü taşımaktan yorgun ruhum

Bir hırka gibi bedenim, unutuyorum bazen onu koltuk kenarlarında

Beynime nüfuz eden düşüncelerin ağırlığı altında eziliyorum

Tütün tarlasındaki körpe bebeciğin mahzun kokusunu duyumsuyorum 

Gerçek olan hangisi bilemiyorum 

Kâlû Belâ'da verilmiş bir sözüm var

Onun hatrınadır yaşamak için bunca çabam

Yorgunum

Çok yorgunum.