Bazen bir his, bir düşünce beliriverirdi içimde. Dışa tezahürü zor... Yaşamın devrik cümlelerinde unutulup gitmiş eski Türkçe kelimeler gibi olurdu kimi zaman... Ama sıfatlarla izah ederdim çoğu zaman. Yeşil sabun kokusu... Fesleğenli pencere önleri... Karamelize edilmiş soğan... Lavanta nakışlı mendiller... Bir isim bulmak güç. Hissin de adı yoktur tadı vardır aslında. Hatta damağında kalır çoğu zaman... Ellerine siner mürekkep gibi... Üstüne çöker eski sıcak bir türkü gibi. Hissetmek duyulan geçmiş zamanla değil, öğrenilen geçmiş zamanla anlatılır. Anlatmak ise sadece sözlükte kalır. Aslolan yaşamak, var olan sıfatlardır. Sıfatlar hep var olsun, sağ olsun o zaman...