Yoruldum
Öyle yoruldum ki ölmek bile gelmiyor içimden
Konuşmak istemiyorum artık
Anlaşılmıyor bile gözlerimden
Yürüyorum bilinçsizce
Zaten fark edilmiyor da varlığım, öylece yürüyorum
Yüzme bilmiyor içimdeki çocuk
Yol boyu kurduğum hayallerimde boğuluyorum.
Anlamanızı bekliyorum
Sormanızı, dinlemenizi, anlatmanızı
Varsınız ama neredesiniz?
Bekliyorum beni kendimden kurtarmanızı
Tek bir gülümsemeydi sizin için imkansız olan
Tek bir sevgi sözcüğüydü dillerinize kilit vuran
Bu kadar mı zordu sevmek?
Bu kadar mı öldürücüydü yaşarken bile sevilmemek?
Vazgeçtim hayallerimden, düşlerimden, en çok da kendimden
İstediğiniz buysa başardınız.
Ne umudum kaldı ne de tek bir nedenim
Hayata tutunmak için çok geç artık, yaşarken de ölüyüm ben.
Şimdi gidip öldürsem kendimi, sorunluydu zaten dersiniz
Ergen bir kız çocuğuydu gözlerinizdeki benliğim
Oysa ne kolaydı yargılamak, ağlayan birini gördüğünde dönüp bakmamak.
Peki hissetmemek, hissetmemek mümkün müdür gözlerden akan yaşları?
Duymamak mümkün müdür içimizdeki haykırışları?
