Zorlandım.
Çok zorlandım. Dibi gördüm. Hiç ışık olmayan sokaklarda gezdim. Umudun olmadığı havayı soğudum. Uçurumların kıyısında dolaştım. Hüznün, özlemin, acının olduğu zamanlarda yaşadım. Düştüm.
Uzunca bir süre gözlerimi açamadım. Tepki veremedim. Durdum ve her şeyi sadece dinledim. Sonra suskunluğumun içindeki çığlıkla birlikte gözlerimi açtım.
Kalktım.
Her şeyi geride bırakacağıma söz vererek yürümeye başladım. Geçmişin ağır yükünü omuzlarımdan bıraktım. Çok geç kaldım belki ama daha geç olmasına izin vermeden kendimin farkına vardım. Şimdi tüm yaşadıklarıma teşekkür ediyorum. Çünkü onlar sayesinde bugün dünden daha güçlüyüm. Bir daha düşmem diyemem belki ama bir daha düştüğümde daha kısa sürede kalkacağıma eminim.
Ela KUKUŞ
2020-09-04T17:15:29+03:00Evet Ibrahim Bey hiç kolay olmadı olmayacak belki de ama bu sefer yol gösterene ihtiyacım olmayacak ne yapmam gerektiğini bileceğim o yüzden belki hemen değil ama daha kısa sürede kendim kendime yeterek kalkacağım düştüğüm yerden
Ela KUKUŞ
2020-09-04T17:14:12+03:00Teşekkür ederim Serhat Bey birdahaki yazımda dikkat edeceğim
İbrahim
2020-09-04T15:46:04+03:00"Bir daha düşmem diyemem belki ama bir daha düştüğümde daha kısa sürede kalkacağıma eminim."
Teoride doğru ama pratikte bu pek mümkün olmuyor. Her düştüğümüzde ilk defa düşmüşüz gibi oluyoruz malesef. Kaleminize sağlık.
Serhat Tepe
2020-09-04T14:26:49+03:00Farklı bir tarz denemişsiniz ve vermek istediğiniz duygu hoşça verilmiş olsa da biraz daha söz sanatlarına, imgelere bulanmış birkaç cümle beklemedim değil. Ellerinize sağlık.