Yıldızların yeryüzündeki yansıması gibiyiz sanki. Üzerimize ne kadar çok ışık vurursa vursun bir o kadar görünmemeye, yok olmaya yemin etmişiz. Kimse farkında değil bizdeki ışığın. Varsa yoksa başka ışıklar. Görmüyorlar... Sonra da bizi suçluyorlar.
Çok karanlıksınız diyorlar. Hâlbuki bilmiyorlar, görmüyorlar içimizde yanan, gözlerimize yansıyan ışığı. Göstermiyor işte etrafta yaktıkları ışıklar her şeyi.
İnsan o zaman anlıyor. Bazen görünmek, hissedilmek için ışığa değil, karanlığa ihtiyaç olduğunu. Karanlıktan korktuk hep, bizi kör eden ışığı fark etmeden. Şimdi ise yok ediyor kör eden ışık.
