En çok usandığım susuzluk beni savaşa meylettirdi. Kursağımdaki silintilerin gerçekliğine hep şüpheyle yaklaştım. Oysa afili bir kişiliğim vardı. Gizli asilerdendim. Hep düzene anarşist var ya, o bendim. Süpürülmesi gerekenleri eşiğin önüne serdiysem aleme ibretlik olsun diye.
Akıllandım mı?
Yo, hayır.
Memnuniyetsizliğim dahası için değil. Olması gereken bu değil.
Bildiğimden değil, bilmediğimden diyorum. Santimetrekareye milyonca falanca düşüyor. Düşük bütçeli hepsi. Ekmek bölüşen suyu kısıyor. Benim beynim ölümüne sevgi itiraz dilekçesi veriyor. Çok sevdiğimden değil, kurtarırsa o kahraman. Şimdi kendimin bile tanımadığı bu suret neresinden yapışır yaşama, bilmiyorum. Üstelik bu kadar gençken bu yaşam sancısını da anlamıyorum. Sükutumu bozan her kelimenin önünde eğiliyorum. Lanet olası aidiyetlik monarşisine de bir kez daha nefret kusuyorum. Umarım hepimiz kölesi olmadan can verirdi bu put.
