Boşluktayım, dipsiz bir kuyuya düşmüş gibiyim. Dengesiz ve hızlı bir şekilde zemine çarpmayı bekliyorum. Düştükçe düşüyorum ama yok sonu. Canım acıyor, daha düşmeden sürekli sürekli yeni yaralar alıyor, kalkamadan cesaretim yok oluyor.
İnsanlık yoktu gibi, kime baksam öldürücü bakışlar.
Niye bu kadar yargılama, kin bükme, sinir, öfke, yaralama... Neydi bunlardaki yaralama iç güdüsü?
Nefes almaktan, yürümekten, koşmaktan, yeni badireleri atlatmadan yenilerine atılmaktan, kötü bakışlardan, konuşmalardan... Kısaca insalardan yoruldum.
İçimde ki korkular gün geçtikçe azalmak yerine kat be kat katlanıyor. Kime sorsam çok iyiyim.
Kim sorsa çok iyiyim
Ama bitmişim ben, gören yok.
