ezberlemek için,
unutmanın köşesinde tekrar öğrenmen gerekirmiş.
fakat biz ezber değildik.
Biz daha çok anılan bir şiir gibiydik.
İmrenilen bir şiir,
kıtalarıyla anlamlaşan,
her satırda ayrı hikaye bulunduran bir şiir.
bu şiirin kıtaları bizleriz.
Haliyle okunabilmesi için gelmek lazım bir araya.
Sen, şiir olmaktan korkan Nergis,
Ben ise şiir olmayı bekleyen muhteris.
Ve yuanfen
Bu kıtalar tekrar buluşur fakat şiir olamaz.
Anlamlı gözlerle camdan dışarıyı izliyor.
Bu çocuk "o günü" bekliyor.
Şiir olunca sormasını bilecekler.
Neden şiirde boşluk var?
Kıtalar arası boşluk olmaz mı?
bu çocuk şiir olmayı istiyor
ve kıtalarını kaybetmek istemiyor.
Sonuçta kıtaları olmazsa,
hayatının bir anlamı da olmaz.
