Cahilliğim yıkanmış bir ceset gibi duruyor musalla taşında
Tertemiz, gömülmeye hazır
Adımı da koyuyorum yanına toprağı bol olsun diye
Kirini pasını da çeker mermer gizlisiyle
Yaşamak bir oyundur derler
Oysa ben henüz yürümeyi bile bilmeyen çocuktan ibaretim
Ellerimi de bacaklarımı da keşfedememişim gibi düşmüşüm ya o boşluğa
Yüzümü nur aklamış da hayatım nasıl da karanlık
Bir ışık görürsem aldanmam artık
Beni tam olarak canımdan ayırdılardı ya hani
Yer yüzünde yokmuş gibi böyle bir acı
Kül tablası bile ağlayıp döküyor artık kendini
Öyle de ince bir sızı…
Omzuma taş bağlamışlar misali bir ağırlık,
Tamamlanamaz artık şiirlerim,hepsi yarım.
(Alır mısınız omzumdaki!
Alın ki konuşayım)
