Duygular da zaman aşımına uğruyormuş. Uzun zamandır hissettiğim bu. Zaman geçtikçe daha fazla ihtiyaç duyduğum ve zaman aşımına uğramış bu duygunun adı "Anne Şefkati". 21 yıl öncesinde bıraktım oracıkta, kanatlarımı da alıp gidiverdi sessiz sedasız. Kalakaldım öylece. Herkes bir, sen tek. Kanatların yok ki uçasın. Bir ömür 14 yaşında kalan kız çocuğunu, hırpalamak için debelenen canavarlardan korumak suretiyle yaşarsın.
Aşk acısı çektiğinde, kırılıp incindiğinde, sığınacak bir liman aradığında daha fazla özlediğin, yanağına bir öpücük kondursa şifan olacak o duyguyu hayatın boyunca içten içe ah vah çekerek ararsın. Kimi zaman başkalarının, belki sana acıdığı anlarda, o zannederek içlenirsin. Kimseye hissettirmezsin içinde kopan fırtınayı. Kimilerine sıradan gelen bu duygu senin kasırgan olur. Olmadık zamanlarda dolan gözlerini insanlardan saklamak için şen kahkahalar atarsın.
Üzerine biraz düşünsen sayfalara sığdıramayacağın bir sürü şey hissedersin, yazarsın da içini acıtır her bir saniyesi.
Hayattaysa sarılın, kıymetini bilin. Bilin ki duygunuz zaman aşımına uğradığında daha fazla zaman geçirmiş olmanın hafiflemesini biraz olsun yaşayabilin.
Sevgiler çokça...
