Kararmayan karların ülkesinden yazıyorum,

Pembe inciye dönüşüyor burada bütün gözyaşları,

Sadece ağlayabilenler var

Sadece anlayabilenler

Ve zamanı yaşayabilenler.




Şimdi 19 Nisan 3:03


Covid-19 pandemisi, güzel karantina günleri, her gün taze kahve, çikolata ve boş zaman...

Artan kilom kadar altından daha değerli bugünlerde zamanım ama bomboş.

O kadar boş ki ses bile yayılamaz içinde, bir kara delik gibi yutabilir hatta her şeyi.

Viskozitesi de, kaynama noktası da, yoğunluğu da çok düşük bu sıra dışı akışkanın.


Bir avuç bile tutamıyorum zamanı Zeynep, kuyruğundan çekip yakalayamıyorum, paketleyip buzluğa kaldıramıyorum, kitaplarımın arasında kurutamıyorum, güzel bir saksıya dikip sulayamıyorum.


Zamanımı istediğim gibi kullanamıyorum.

Ajandamda her gün lime lime ediyorum ama yine de istediğim gibi kullanamıyorum.

Zamanla yarışmıyorum aslında fakat hep yeniliyorum.

Bir gün yeneceğim biliyorum (ama zaman tarafından)...