duyduğunu zannetmiyorum

ağlamamı durdur diyorsun ama

ne gelecek bilirim ne de geçmişi

bunlar zamanın izleri


adamım her şey çocukken başlıyor

yıllarca aradım da bulduramadım doğrumu

ellerinle yedim binlerce tokadı

başımı taşlara vuran selleri öldürdüm


aşkın göz bebeklerine oturan

yaramaz bir çocukmuş

engelleri tanımaz rüzgarca

taş bağrını yırtar da öyle

saymaz bizi insana


şimdi ocaklarım yanıyor

yerimi küllenmiş yerlerinden yıkıyorum

yaram vardır, sızladıkça bildim kendimi

böyle öğrendim uçurumların dilini