Bugün tam da şu an beni bir adım öteye taşıyamayan yorgunluğumu görmezden gelmekten vazgeçtim. Sineye çektiğim hayal kırıklıklarım, gerçeklerim; düşlerimle kurduğum mutluluğun zemininde bir köprü olamayışı ve gözlerimi kapatmak istediğim acıların kulaklarımda veryansın edişi yüreğimde tanıyıp uzun süredir beslediğim bu acıların beni yok edişine son vermem gerektiğini söyledi. Kabullendim. Zaman, bir şeylere ilaç olmaktan ziyade, bu buhranlı süreçte elimdeki anahtarla bana sunduğu kapılardan doğru olanı açarsam mutluluğa ulaşılan yoldan geçebileceğimi öğretti. Varlığımı görmezden gelenin penceresinde en güzel çiçek olmaktan, kendimden eksilttiğim güzellikleri onun hayatında yaşatmaya çalışmaktan, adında bulduğum inceliği ruhunda aramaktan vazgeçtim. Duygularımdan arındırdığım gerçekleri karşıma oturttuğumda onun için ayırdığım zamanda kendimi bu denli yoksayışıma az biraz da olsa içerledim. Başlarda ılık tatlılığına kapılıp her gün görmek istediğim bu rüya; karşımdaki kişinin kafamda kurduğum kahramandan öteye gidemeyişiyle hiç tahmin edemeyeceğim bir kabusa dönüştü. Sahi ona aklına bile getiremeyeceği süper güçleri, her şeyden önce kibarlığı ve zarifliği zihnimde ben yüklememiş miydim? Onda olmasını istediğim mükemmelliğin, üzerine bile yakışmayışını çoğu zaman reddetmem belki de bundandı. Onu çok sevişim, olmasını istediğim gibi birine dönüşürse daha çok sevebileceğim düşüncesini uyandırmıştı aslında. Daha çok sevmek istemiştim onu. Sevgimin büyüklüğü gönlünde beni silemeyecek izleri oluşturur sanmıştım. Yanıldım... Olmasını istediğim şeylerin omuzlarımda biriken yüke dönüşüyle ve ben zihnimi esir alan acıların olmadığı özgürlüğüme hasretlendikçe kabullendim. Çabalarımın hayallerime ışık olmayışı; yüreğimi boğan karanlıktan kurtulup kavuşmak istediğim aydınlığa emekleyişime ön ayak oldu. Artık kendim olduğum kadar yalnızdım. Rüyadan uyanmıştım, ilk adımımı ümitsiz de olsa korkusuzca atmak istiyordum. Yürüdüm...