Kimse istemez yalnız kalmayı, istememeli de. Evet, arada kafa dinlemek için çok uzaklara hiç kimsenin olmadığı yere ışınlanmak isterim, isteriz. Ama bu sonsuza kadar sürmeyecektir. Bana kalırsa insanın doğasında var bu. Üzüldüğümüzde, mutlu olduğumuzda, heyecan yapıp korktuğumuzda çoğu zaman birine anlatmak isteriz. Peki buraya kadar hepimizin aynı fikirde olduğunu düşünerek şunu sormak istiyorum ; bu gibi zamanlarda ya anlatacak birini bulamazsanız :) O zaman?
İşte zurnanın zırtladığı yere geldik. Bi boşluğa düşer düşünmeye başlarız. Düşünür.. düşünür.. daha çok düşünürüz..düşündükçe derine iner, insanlarla olan bağımızı belki biraz daha koparır kendimize döneriz. Karşı tarafın anlamış gibi yapıp kafa sallaması ama sizin onun anlamadığını fark etmeniz.. Anlatmak ama devamında anlaşılmamak yordun bizi be.
