8 Aralık '22

Yüzünde asırlık bir korkunun çarpık gülüşü

donmuş hayat belirtisiz

soğuk bir toprak parçasında ıssız

Bedenim

tüm belirtilerini kaybediyor yaşamanın

Toprak hamile

beni yutup sonsuzluğuna (sonsuzluğunu doyuracak), doğuracak yarım kalmış hayâllerimi

Yer ile gök arasında sesler

Benden geçmiş artık umursamak, umuruna almak, aldanmak riyalara ve eşyalara

Soğukluğuna batıyorum toprağın, benden geriye kalan derin bir acı

Zaman buna çare olmayacak

Çarpık gülüşünde hayaletim dolaşacak

ve o asırlık insan korkusu sinsi bir yılan

Ben ektim onu toprağıma, senin gülüşlerinde yaşayacak

-Bir

uçurumun kenarında-

Mevsimler hep kıştır artık

Her başlangıçta takatsizsin, bir ân önce son gelsin istersin

Bulanıktır yaşamak, eziyet

Damla damla eksik bırakır

Geriye dönmek arzusuna yenilirken, aynı zamanda hayatın geri dönüşsüzlüğüne de yenildin

Zaman, bir ölü bıraktı gülüşüne

Gülüşünde hayatın ağır yarası

Mevsim hep kış

Gülüşün, bir ömrün sonunda dondu kaldı

06.12