Affet beni çocukluğum

Çığlığını duyuyorum , yalvarişlarini ... Korkularını biliyorum , çaresizliğini, utancını ... Sırtın sivazlansin diye nasıl vazgeçtiğini kendinden , sevilmek için sevmediğin her şeye nasıl katlandın biliyorum . Seni buyutemedim , seni öldüremedim de . Soğuk, sevgisiz, hırçın, uyumsuz , dikenli zirhimin arkasına sakladım seni . Her çığlığın bir tokat gibi dönüyor sana . Sen sevgi aradikca orada nefret saçıyorum o zırha yaslanıp. Senden çok bağırıyorum seni kimseler duymasın diye çocuk . Seni kimseler üzmesin artık , kimseler itemesin seni , çaresizliğini bilmesin ve bırakıp gidemesinler seni diye sana sarılıp ben terk ediyorum sevdiğin her şeyi. Ben seni başka nasıl korurdum bilmiyorum çocuğum , ben sana nasıl sarılırdim bilmiyorum . Ben büyüdüm seni içime hapsettim özür dilerim çocukluğum...