Anlaşılma(ma)k

Hep kendimizi anlayan, bize sadece anlayarak destek olabilecek, tutunacak insanlar arıyoruz. Bazen bulduğumuzu sanıyoruz. "Evet, sen beni anlıyorsun." diyoruz karşımızdakine. Bundan sonra pek çok yere evrilebiliyor durum. Anlaşılmaya devam ediyorsunuz ya da sizi anladığını sananlar tarafından daha farklı birisi olduğunuza inandırılmaya çalışıldığınız bir durumda buluyorsunuz kendinizi. Bu durum da genellikle karşı taraf sizde bir şeyi istemediği veya beğenmediği, kabullenemediği zaman gerçekleşiyor. Tabi siz o sırada sizi anladığını sandığınız kişiyle çoktan bir bağ oluşturmuş oluyorsunuz ve bu manzarayı görmek canınızı acıtıyor. İnanmak istediğine inandığını anladığınız insanlar tarafından anlaşılma umudunuz da yokluğa bulanıyor. Elde yine anlaşılmamış, anlaşılmaya çalışırken yanlış anlaşılmış, biraz da canı sıkkın bir siz kalıyorsunuz. Ben kaldım ve yine yalnızlaştım. Sanırım anlaşılamayacağını kabul edene kadar ve nihayetinde yalnızlığa maruz kalmadan kendi irademle onu seçene kadar bu döngü böyle devam edecek. Şaman öğretisinin de dediği gibi: "Sen öğrenene kadar ders devam eder."