Bu sabah yürüyüş yaparken bunu düşündüm. Ben intihar etsem en çok annem üzülür diye bir sonuca vardım. Sonra onun o üzgün halleri gözümün önüne geldi onun ağlama ihtimali, kalbine bir acı bırakıyor olma ihtimali beni hemen bu düşünceden uzaklaştırdı. Sırtımda o kadar büyük yükler olan bir insan değilim sadece hayat bana fazla geliyor. Öyle bir baltaya sap olmuş biri de değilim, çevreme ne kadar katkım var tartışılır. Çevremde olanlar, ülkemde olanlar, insanların yaşamak zorunda bırakıldıkları üzüntüler... Hepsi bir dağ oluyor beynimde ve kalbimde. Ağlamanın acınızı hafifletmek için yettiği zamanlar olur ya hani, bu o zamanlardan değil.
Sabah haberlerde 17 yaşında bir genç erkeğin intihar ettiğini okudum. Nasıl cesaret ettiğine şaşırdım annesini hiç düşünmedi mi? Yoksa düşündü ama çektiği acılar daha ağır mı geldi? Benim acılarım o kadar büyük değil mi daha? Ülkemde yada özel hayatımda daha neler olması gerekiyor intihar ederken annemi düşünmemem için bilmiyorum. Bilemiyorum.
Yalnız değilsin, hepimizde bazı zamanlar bu düşünceler oluyor ve sonra geçiyor. Belki senin de acıların çok büyük başka biri için. Herkesin derdi kendine göredir. İntihar etmeyi seçmeyip yaşamayı tercih ediyorsan düşündüğünden daha güçlüsün. İnce yüreğini de kaybetmemen artısı. Yaşayacak günlerin hatırına annenle güzel sohbetlere başla şimdiden :)
annesi üzülmesin diye intihar edemeyenlerin yanında annesini cezalandırmak için intihar edenler de var, onların da duyulmayan yardım çığlıkları var ne yazık ki..
