BAHARDA DİRİLEN KUŞLAR

Soğuk bir rüzgâr gelip esti mi yüreğimin orta yerine,
İçim tir tir titrer,üşür içimdeki ürkek kuş.
Ne zaman ki yongalar serpilir yüreğime,
İşte o zaman içimde filizlenen orman alabildiğine yanar.
Harlanan yangın hem ısıtır benliğimi hem de yakar insafsızca bağrımı.

Bağrımda yanan ateş dudaklarıma sıçrar,öpmek ister
Ufukta dahi görünmeyeni ise öpmek inanç ister.
Sahi niçin aramaz?
O mu göstermez kendini yoksa ben mi âmâyım?
Eskiden olsa arardım,
Bu kor yangın kuşları öldürdü,yüreğimi çaldı.

Soğuktan sakındığım kuşlar birer birer öldü şimdi.
Oysaki uçmak isterdi her biri ufuktaki sevgiliye
Artık ölü kuş cesetleri sarıyor ruhumun her bir zerresini
Ah o aynadaki de kim öyle?
Yoksa bedenimi mi esir aldı bu cesetler?

Ama bilmezler ki bir baharda çalınan yüreğimi buldum,
Şimdi hayatı bahar çiçeklerine borçluyum.
Artık onlar ısıtıyor benliğimi.
Kuşlar ise tıpkı bahar çiçeklerine benzemiş,
Yüreğimin orta yerinden tekrar tekrar doğuyor.
Ufuklarda ise yeni bilmeceler,
Kuşlar uçmak için can atıyor.