Beynimin içindekilere yetişmeyen ellerim

Evet, yetişmiyor. Beynimin içindeki cümleler çok hızlı gidiyor. Yakalamak istiyor muyum onu da bilmiyorum. Kimi zaman can sıkıcı. Sonra düşünüyorum çok önemli değilmiş. Kime göre? Sanırım bana göre. Çünkü ben kendine değersizliği atfetmiş biriyim. “Kendi değerini bilmezsen, kimse bilmez.”
Kendine bir şey yakıştırmayan, kendini bir türlü sevemeyen…
Bazen çok acımasız oluyor insan kendine. Herkese çok sabırlı ama kendini yerden yere vurmak için pusuda bekliyor sanki içimdeki his.
Değersizlik öğretilen bir şey sanırım. Biri size bir süre değer vermediğinde hemen ikna olup, benimsiyor insan. Peki değer verenleri göründe aynı hızla ikna oluyor mu? Zaman alıyor ama mümkün. Kendi tezimi çürütmek için her şeyi verirdim.
Oruç Aruoba’nın dediği gibi:
“Çünkü, ölüm, onmaz; yaşam, onarılamazdır.”