BİLMİYORUM

İnsanlara güvenmenin boş bir çaba olduğunu anladım . Uyku ile uykusuzluk arası bir yerde . Ne olup ne bittiğini sorguluyordum sadece . Ne olduğunu bilmek üzücü , nelerin bittiğini görmek ise acıydı . Diğer yaşamların kendi içlerinde kahvenin sıcak suda çözülmesi gibi yoluna girmeleri ve benim , onca çabama rağmen , yolundan çıkan bu treni , rayına sokamayışım daha bir ağır geldi o an . Sessiz kalmayı denedim , iletişimsizliği denedim , tam aksini denedim , birini sevmek istedim , olmuyorsa uzak durmayı , sadece kahve ile günler geçirmeyi , daha çok düşünmeyi ya da düşünmemeyi .Hiçbiri fayda etmiyor . Bardağın dolu ya da boş tarafını görsem bir pay verebilirdim belki ama sadece kırılmış halini ve suyu koruyamadığımı hissediyorum . Yorgunluk , ağrılar , uzaklaşma arzusu , ne denesem hikayenin içinde bir noktada birilerine yaranamama olgusu . Bunca doyumsuzluğun içinde , iyilik , yaraları kapatan dikiş değil farkındayım . Vicdanı yenmek hiç kolay değil , onun daha da farkındayım . Böyle ne olur , ne biter ya da ne başlar bilmiyorum . İçinde bulunduğum durum , bastırdığım tüm korkularımdan bir tık fazlası gibi geliyor . Bu biraz da üzücü . Artık gözyaşı bile dökmüyorum sinirlenince ya da üzülünce . Yavaş yavaş duygularımın ifadeleri kuraklaşıyor . Beni , ben yapmaya yeten sebeplerim toz olup uçuşuyor . Tüm bunlara izin vermek daha da canımı yakıyor . İnsanların dillerindeki sabit , ezberlenmiş sözlere göre her şey normalmiş gibi hissetmem gerekirmiş . Ben bunca saçmalığın normal olduğunu kabullenebilecek bir ruh değilim . Onların doğrulaştırdığı vasatlıkları kabul edip devam etmeyi de kabul edemiyorum . Nasıl çözebileceğimi de bilmiyorum ama tüm bu vasatlıklardan gerçekten çok sıkıldım .