Bir boşluk ki nasıl bir insanla dolsun

Tüm cümleler senin olsun, duygular yine benim!
Yoruldun çok yoruldun. Kimseden değil kendinden yoruldun. Geçmişin izlerinden, hislerinden yoruldun. Hep bir şeyler eksikmiş hissiyle yaşamaktan yoruldun. Ne olduğunu bilmediğin sadece yokluğunu veya varlığını hissettiğin boşluktan yoruldun. Sahi neyin yokluğu, boşluğu var eder? Diyeceğim ki senden önce de vardı boşluğum, sen sadece perde oldun. Yer yer içimdeki ışığın dışarı kaçmasına, yer yer dışardakinin içime girmesine engel olan. Sadece bahanesi oldun..
Nerede başlayıp nerede bitiyor yaşamın çizgisi? Önceden ya dibinde yada tepesindeydin yaşamın. Tam dibi gördün mü bilmiyorum, gördüm dediğin her seferinde daha derine gidiyorsun, göremesen de yakınsın biliyorsun. Tutunacak, yüzeye çıkaracak hiçbir şey varmış gibi gelmiyor, kendinden başka. Başkalarının çarelerine muhtaç olmaktan sıkıldın. Çare dediğin her şeyin ayaklarımın altından kayıp gitmesinden, düşmekten yoruldun. Çare aramaktan sıkıldın. Biçare kalmaktan usandın. Bir yol bilmiyorsun veya görmüyorsun “ondan” başka. Anladığım o ki artık o yolda da yürüyemiyorsun. Sanırım artık kendi yolunu yapmanın zamanı geldi. Başkasının yolundan yürümek düzde olsa tökezletiyor insanı. Kendi yolundan çakıllıda olsa, çukurlarda olsa yürümeyi öğrenmenin vakti geldi. Kendine dayanmaktan, kendi varlığına tutunmaktan başka çaren yok. Bir boşluk demiştin... “Bir boşluk ki nasıl insanla dolsun, bilmiyorum var mı daha acısı?”*

*Kazım Koyuncu- Yalnızlığı Anla