bir hiç kimseden diğerine

Büyüdükçe hayat daha da çok biniyor insanın üstüne. Bu kaldıramamazlık hissi ondan olsa gerek. Çekip gitmek geliyor bazen insanın canı da, ayakları oynasa zihni eşlik eder mi? Ettiğini sanıyorsun bazen, geri dönüp baktığında aynı yerde durduğunu fark edince öğreniyorsun. Hiç kimse gibi hissetmeye başladığında görüyorsun taşların yerine oturduğunu. Bu dünyada kalıcı olan tek rolün olduğunu anlıyorsun. Kim olursan ol, ne yapmış olursan yap, en sonunda yine hiç kimse olarak kalıyorsun. Herkes için hiç kimsesin. Belki bazıları için birisin, ya onlar gidince.. Herkes hiçliğine dönüyor eninde sonunda. Kendi hiçliğini güzelleştir. Bu da diğer görevin olsun. Hiçliğinde biri ol. Buna değersin.