Çaresiz hissettiren bir duygunu yaz
(1 yorum)Kendimi o denli yalnız hissediyorum ki, insan içine girebilmek için göğsümün kafesini ellerimle yırtmam gerekiyor sanki. Sahi insan insana nasıl dokunabilir?!
Kendimde ne kadar derine batabilirsem o kadar derine battım. Daha çok yalnızlık ve daha çok kimsesizlik umardım ama öyle olmadı. Derinlerde, en derinlerde... Benliğim tarafından kovuldum. Benliğim, kendimi istemiyor. Bu bir uyum ya da benzerlik meselesi değil. Özüm, hepimizin özü; hiç birimizi o derinlikte istemiyor. Yalnızlık makamından dahi kovuldum. Hepimiz kovulduk. Bu sadece kendimle ilgili değil. Hepimizle ilgili. Biz, birer birer mükemmel olan varlıklar; insanlar; toplum olarak 21. Yüzyılda ne kadar aşağılık olduk. Yukarı çıktıkça aşağılanıyorum; derine indikçe aşağılanıyorum! Kendi duygularım bir çocuk tarafından yüceltilmek istiyor; yine kendi fikirlerim duygularımın aksine bir çocuk yaratmanın başkaları için bir asker yaratmaktan farksız olduğunu söylüyor. Ah Tanrım! Bana bir devlet ver! Orada ellisinde, altmışında, yetmişinde koşup oynayan çocuklar yetiştirmiş bir çocuk yetiştirmek istiyorum. Fakirlik ve hastalık yok! Kanunsuzluk yok! Ah Tanrım! Yavrumun ülkesinde emekli kral gibi ölmek istiyorum. İçimdeki bu yalnızlıktan başka nasıl kurtulurum!