Gitmek gerekiyor

‘
Susmuşsa şehrin işlek sokakları ve artık öyle romantik gelmiyorsa sonbaharın yolculukları,
Gitmek gerekir bir şehirden sessizce.
Konmuşsa çilemez bir bülbül kiremite ve mahrumsak güzel birkaç senfoniden bir gece
Gitmek gerekir bir şehirden gizlice.
Ağlamıyorsa gönlümüzün derininde bir çocuk, basmıyorsa çığlığı ağır işkencelere ve bizsek artık kemeri tutan beden ellerinde,
Gitmek gerekir bir şehirden adice.
Çünkü bir şehir taşıyamaz yorgunluğu topraklarının üstünde. Bir şehir göz yumamaz biz gibi, bunca çileli işkencelere. Bir şehir çünkü, aman veremez içindeki çocuğun katiline bu kadar yakından ve hissizce. Gitmek gerekir bir şehirden bir gece.
Toplamadan bavulunu ve belki giyinmeden güvenilen dağları üzerine. Susmak ve mutlak sevmemek gerekir. Gitmek gerekir sadece.
Hicret eder gibi bir peygamberin ayak basmadığı vilayetlere.
Eğer varsa tanrının yarattığını unuttuğu, gariplerin yakamayacağı ve adına dünya denilmeyen bir yere gitmek gerekir güçsüzce.
Gitmezsek zira bir gece, mahkum edersek kendimizi bir şehrin ölü çocuklarla dolu hücresine,
Farkındalık denilen karamsarlık dalgasına kapılırız, hayal gemilerimizle.
Düşünsenize
Bir çocuk direnmekten vazgeçiyor gönlünüzde,
İçinizdeki çocuk işkencelere uğruyor her gece,
Bir çocuk düşünsenize, övünerek bakıyor kollarındaki kemer izlerine.
Büyümek sanıyor aç kalmayı bir bedenin içinde, Ölmek sanıyor cenneti, ölmek sanıyor bir kış günü serilmesini toprağın üzerine.
Şimdi bir çocuk içimde,
İntiharlar arıyor giyinmek için üzerine,
Bir çocuk içimde, boş bir tabancaya yalvarıyor, doldurabilmek için kendini bir nebze.
Şimdi bir çocuk içimde, içimde olmaktan iğreniyor kendince,
Sahi söylesenize, kim var olmak isterdi ki böyle bir çöplükte ?