GÖKLERİN HUZURU

Gökyüzüne yüklediğimiz onca anlam , bence göklerin daha kucaklayıcı olmasından kaynaklı . Yeryüzündeki tepkilerin çok aşırı olmasına bağlı olarak bayağı gömüldük kendi dünyalarımızın derinliklerine . Güzel bir şeyin hayalini kurarken bir yıldızın kaymasını beklemek , küçük bir çocuğun gülümseyebilmek adına bulutlarda farklı şekiller oluştuğunu zannetmesi , güneşli bir havanın yaşantımızda bir şeyleri daha güzel kılacağına dair inancımız . Göklerin en öfkeli anında bile bağırıp çağırdıktan sonra , yeryüzünde susuz kalmış onca toprağa ve canlıya kalbinden damlacıklar ile şefkat göstermesi . Bizler , yeryüzünde öylesine dağıldık ki , sonsuz bir maviden , en zifir siyahına kadar bakıp bir şeyler umuyoruz göklerden . Bir çift gözde bulmayı unuttuğumuz sevgiyi , bir kalbin derinlerine dalıp aradığımız duyguları , aramızı bozduğumuz yeryüzünden umamayacak hale gelip başımızı göğe kaldırıyoruz evet . Saflığı tükenmiş bir samimiyet algısına sahip topraklardan , erişmesi zor büyük bir başka boşluğa dağılıyor duygularımız . Yarattığımız bu garip beklenti , hatta beklentiden ziyade çaresizlik , bizi körü körüne aşık ediyor göğün her rengine . Yüce anlamlar sığdırıyoruz göğün göğsüne . İçinde kaybolduğumuz bu varoluşta kapsamıyla kucaklamasından haz alıyoruz adeta . Kimsesiz hissetmemek için , atan bir kalpten ziyade , onun döngülerine ihtiyaç duyuyoruz . Ay ışığına , gün tazeliğine , esintisine , göklere tonlarca yayılmış renkleriyle çizdiği erdem dolu resimlerine . Kapsamında olan her şeye safça bakabildiğimiz tek şey kaldı geriye . Gökler yüreğimizde , yüreklerimizin huzuru göklerin ellerinde ...