Halden hale!!! İnsan kalabildik mi?

Anlık olarak, halden hale girer mi insan? Ne zormuş insan olmak. Hep yarım bir mutluluk, yarım bir iyimserlik hali... Oysa insanın bütün kavgası tam olabilmek içindi. Sonsuz bir mutluluk, her şeyi ile sonsuz bir sonsuzluk. Barış ve huzur içinde renk kavgasına girmedem yaşamak... Maviye dokunan, yeşile bürünen ve toprağa çocukça basan bir hayat. Şimdilerde vicdan sahibi olan her insan için hayattan tat almak, daha da zor hale gelmiştir. Düşünün ki, eşiniz, dostunuz ile çok sıradan bir aktivite içerisindesiniz. İçtiğiniz çayın son yudumları tükenmedem, dünyanın herhangi bir yerinde zulüm gören bir çocuğun portresi beliriverir gözlerinizin önünde. Utanırsınız her zerrenizle. Yediğiniz lokma, içtiğiniz yudumlar, attığınız bir kahkaha, parkta bir çocuğun sevinci ile sevinmeniz... Bunlar sizin kendinizden utanmanıza sebep olabilir. Oysa bunlar gayet insani pratikler olmakla birlikte insanî ihtiyaçlardır da. Ne zormuş insan olmak, ne kadar da kötü bir ruh haliymiş umursamadan yaşamak. Bu günlerde insan olana, yastık taş olmalıydı, uyku haram olmalıydı... Önüne gelen yemeğe burun kıvırmak yerine, aç susuz kalan insanları, çocukları düşünerek bin şükür ile secdeye kapanmalıydı. Bu satırları yazarken baktım ki Saat 00:17 olmuş ve günlerden de cumartesi. Belki şuan da, bir yerlerde bombalar düşerken masum çocukların başına, Bursa'nın sokaklarında erik dalı çalıyor, hem de son sesle. Bizden olanlar bu haldeyken, insan kalabilecek miyiz acaba? Hatta hiçbir şey yapmadan değil de, belki de yapmamamız gerekenleri terk etmeyle işe başlasak insan olmaya dönük ilk adımı atmış olur muyuz?