Hayat Ölüm Hayat

Gözlerim mühürlenmiş gerçeğe, dallarında salınan yapraklar adımı söylüyor her rüzgarda. Uzaklaşıyorum sizlerden, uzaklaşıyorum kendimden. Bir fısıltı dolanıyor aklımda; “ Memento mari.” Çıkarmaya çalışsam da bu fısıltıyı, her fırsatta karşımda ölüm, tüm yalınlığı ve tüm acımasızlığıyla… Sonra etime kemiğime kadar göz yaşlarım, sel olup gidiyor. Ardından beliriveriyor hayat/ölüm/ hayat üçgeni tekrardan, bağırıyor bana. “Duy sesimi asıl gerçek benim!”