Hiç

16.112024
03.01

İnsan bu dünyada kendini ne kadar çok şey zannediyor. Halbuki öyle bir an geliyor ki koca bir hiçliğin altında eziliyor. Paramparça oluyor duyguları, düşünceleri, hayalleri, istekleri… Hepsi bir bir kayboluyor. Bu kadar çok şeyin ardından geriye sadece hiç kalıyor.
E insan alışmış oluyor bunca şeyin varlığına bir anda hepsini kaybedince afallıyor, neye uğradığını şaşırıyor ne yapacağını nasıl hissedeceğini bilemiyor. Devam etmeye çalışıyor ama başaramıyor da. Aslında insan en çok da her şeyi olduğu insanlar tarafından hiç oluyor. Ne acı.
Hiçbirimiz hiç olmayı istemezdik sanırım. Ama neden hepimiz mutlak suretle hayatımızın bir döneminde hiç olduk. Kimimiz bu hiçliğin hissettirdiklerini bağırdı dağa taşa kimimizse yalnızca cılız sessiz çığlıklar attı içinden. Gece sonunda hangi taraf olursak olalım odamızda hiçliğimizle hep birlikte kaldık.
Hiçim, hiçsin, hepimiz koca bir hiçiz…