insan
(0 yorum)Soluyor çiçek açan dallarımız
Mevsimler artık birbirinden farksız
Galesiz kalabalıklar içinde yürümek ve boş bakmak renkli vitrinlere
Öylece izlemek akıp giden zamanda kaybolan kimlikleri
Birbirine benzeyenleri, itibarını kaybeden benlikleri
Bazen bakidir kalbimizde taşıdıklarımız
Bazense yalnızca bi hayale takılıp kalırız
Avuturuz kendimizi içi boş ifadelerle, kandırmak bunun adı
Fakat özünde hep bir umut barınır insanın
Bazen yakar canını bazense gücünü verir ertesi güne uyanmanın
Bunca karanlıklar ortasında gökkuşağını arar bir yanımız
Bir yanımız hoşnutsuzdur açan güneşten dahi; diğeri müteşekkir yağan yağmurdan, çamura bulanmaktan
Kaybetmişiz işlenmemiş duygular ve saf, temiz kalanları
Mani olamamışız yitmesine çocukça sevinçlerin, elma şekerinin verdiği gülümsemenin
Bayağı düşünceler kaplamış zihnimizi zamanla
Gezinmiş türlü vehimler alelade
Bir enkazın altında kalmış ve çırpınıp durmuş ruhumuz
Kurtuluş yolu bulamamış, sıkışmış yıkıntılarda
Yaralar almaktan çokça yorulmuş
Yıpratmış onu itimatı kalmamış sözler, kendi olmayı bilmeyenler
Tahammülsüz artık düşüncesizliklere, yaşamayı beceremeyenlere
Halbuki hatırlamalı: insan olmak en kolayı ve kafi
Kolektif yaşam köleliğinden kaçınmak başarmanın sırrı
Arada durup hatırlamalı dünyanın geçiciliğini
Semaya bakıp nefes almalı ve umutlarla dolmalı
Var olmanın gücüne inanmalı
Kökler salmalı dünyaya hiç gitmeyecek gibi
Ardında hatırlanmaya dair izler bırakmalı
İster bir fikir atmalı isterse bir devinim yapmalı
Birkaç kağıt parçası, penceresinin önünde pembe bir çiçek
Kardaki ayak izlerini silmemeli ardından gelen sıcaklık
Kökler salmalı yaşamın içine, en derinlere uzanmalı
Düzmece hikayelerden sıkılıp hayatlarını açıp okuyabilmeli sıradan insanların
Çünkü her hikaye özel ve her insan eşsiz
Bizler kendimiz yazdığımız bir hikayenin kahramanları
Kötü sonu haketmeyen ve sonun hep kıyısında yürüyenleriz
Ayrıca hiç yabancı olmadığımız bi lisanda yazmakta kalemimiz
Ve bunlar o yazarın ikazlarıdır işitiniz