izafiolanherşey

yazmayı unuttuğum zamanlarda bana hatırlatılması gereken bir şeyler var. bir insan bir insana elbet acıdan başka şeyler de verebilir.
ama
vereceği her şey izafi olmaktan öteye geçmez, yoksa geçer mi ? bu düşünce bile izafi olmaya yeterken
nasıl oluyor da insan inanıyor,
gördüğüne, duyduğuna, aklındaki onu bir maymun gibi oynatıyorken, nasıl dayanabiliyor,
insan izafiyetin ta kendisidir
ya da
zaafiyetin ta kendisi mi denir
bilemiyorum.
unutmayın ki saçma zamanla anlam kazanır. :)