Kadrajdaki Yüzüm

Yalnızken fotoğrafa da sığamıyor insan, hiçbir yere sığamadığı gibi. Kolunun yettiği kadar tüm fotoğrafların ya da özenle yerleştirdiğin makinenin otomatik çekimine yetişebildiğin kadar sensin.
Kendi kendine çektiklerinin alt metninde hep hüzün var. Kendi sesini özlediğin gibi, başkasına bakan yüzünü de özlersin. İşte bu yüzden neden çok fotoğrafın yok diyenlere fotojenik değilim dersin. Ve bu yalan değildir. Yalnız olduğundan beri fotoğraflardaki seni de sevmezsin.