Nefessiz Kalmak

Şafak vaktinde yola koyuldum. Daracık yollardan ufka doğru ilerlerken kendimi bulduğumu düşündüm; huzurun verdiği en tatlı duyguda. Fonda çocukluktan gelen tanıdık bir melodi... Dicle'nin çoraklaşmış toprak havasını kendimle götürüyorum. Denizin engin kollarına bırakmak sözüm olmuştu. İnce telli uzun saçlarım havalanıyordu araba camının kenarından. Usul bir koku karışıyordu ansızın serinleşen gökyüzüne doğru. Anımsadım ki; benliğim benden çok çok uzakta, babamın şefkatli yüreğiyle çelişiyordum, annemin süt kokulu memelerinde sorguluyordum varlığımın sebebini. Dostlarımın çıkarcı sevgilerinde arıyordum adaletin gerçekliğini. Sevgilinin tutkulu bedeninden ateşlenip aldatıyordum evrenin karakteristik ruhunu..
Bilemediler hiçbir zaman sorularla cevapları karşılaştırdığımı. Masumiyetin şehvet verici tonunu bulduğumu sanarken anladım bir işe yaramadığını. Vakit yıldız misali kayıyordu, kayboluyordu ufuk sonrası yerlerde. Buğulu bir zihinle neler çözülebilirdi ki ? Büyük bir yalandan ne çıkar ? Yeniden kendi realitemden anladım ki kocaman bir girdaptan geçiniyormuşuz. Kubbesiz bir toplumun kötülüklerinde barınıyormuşuz daha çok. İşte sırf bu yüzden nefessiz kalamaya mahrum bırakılacağız.