ÖYLESİNE BİR YALNIZLIK

Sevdiğin şeylere karşı özlem duygunu yitirmek acı bir yüktür yüreğine . Baktığın yerde gördüğün bir şey olmaması çok büyük bir kayıp . Deniz aynı deniz , mavi aynı mavi ve hala aynı gökyüzünü paylaşıyoruz ancak ne biz diye bir şey var , ne sen kaldın bende , ne de ben kaldım benliğimde . Ortada bir kayıp var ve bir kazanç . Kayıp ikimizin kaybı , kazanan yazı turaya kalmış gibi . Arada bu duygusuzluğa kadeh kaldırasım geliyor , arada sövesim . Beni parçalarken zaman , içinden söküp çaldıklarınla gitmen de senin zaferin belki . Hoş , ben ne hissettiğimi bile bilmiyorum artık . Kendimi özgür hissettiğim yerlerde yürürken , insanları izlediğim gün bitimi anlarında , şimdi sadece köpek dışkıları ve kırık tahtaları görebiliyorum . Yüzler yok oldular , insanların ne düşündüklerine dair merakım , hatta arada sırada aklıma takılan '' Seviliyor muyum ? '' sorusu bile . Çalan şarkılara bile eskisi kadar dalamıyor ruhum biliyor musun ? İnsanların el ele gezdikleri yerlerde bile sevginin kokusu gelmiyor burnuma . Ruhumun narin perdelerinde yırtıklar var artık ve üşüyorum . Normal bir soğuk değil bu . Bakışlarım ve ardında kalan düşüncelerimin yıkıma uğradığı bir savaş . Sevgiye karşı bir şeyler keşfetme peşindeki ruhumun , topraklarında yakıtı donmuş gibi . Ardından sadece yıkılmış ve parçalanmış duygular . Devrilmiş göz yuvarları . Kapımın önünde açmış güzel çiçeklere bile hevesim kalmadı . Bir komşuya selam bile veresim yok . İçimde duyduğum nazik duyguların sesleri , kısık birer fısıltıya dönüşmeye başladılar . Sadece mutlu hissetsinler diye güldüğüm çatık yüzlere , onlardan beter bakışlarla bakmaya başlayan duvarlarıma asılmış narinliğim . Çünkü artık kırılacak bir dalım daha kalmadı . Baharlar eskittim , yeniden dallar uzattım sana , insanlara , başkalarına , sevilebilecek olası her varlığa . Şimdi ise baktığımda hiçbir şey göremiyorum ben . Sevmeye değer tek bir şey . Üşüyorum . Rüzgarın karşısında dilimde kurumuş kelimeler , sadece sıcak bir acı düşerse parmak uçlarıma anlatıp ısınıyorum . Geri kalan tüm kapılarımda fırtınalar . Anlayabileceğine dair en ufak bir inancım yok . Hoş , en büyük pencereden bakana bile anlatmayı bıraktığım şeyler var . Garip bir şekilde üşüyorum bu yalnızlığın dahası yok . Böylesine vahşi bir kimsesizlik yıpratmamıştı hiç beni ...