ruhun yükü

yorgunum, çok.
ama bu yorgunluk geceleri daha da çoğalıyor.. sanki tüm günü sırtlamış gibi hissediyorum, gökyüzü karanlığa büründüğünde..

ama bu hissime rağmen geceyi daha cok seviyorum, çünkü ben yorgun olsam bile geri kalan her şey dinlenmek için köşesine çekiliyor; güneş, ağaçlar, kuşlar, insanlar..
öyle sessiz öyle sakin oluyor gece..
bu dinginlik en sonunda bana da huzur veriyor..
yine de kızıyorum: bu sessizliğe rağmen niye kimse sesimi duymuyor, diye.
sıyrılıyorum günden, hızla geceye koşuyorum. kucaklıyor o da beni, ninniler söylüyor.. kimsenin duymadığı yerde gece duyuyor beni.
gecenin kollarında hayat buluyorum, sanki ay güneş oluveriyor, geceleri uyanıyorum.. bircok hakikate gece ile gözümü açıyorum.
uyumak istemiyorum da uyanmak istiyorum, yaşamak istiyorum gecenin kollarında..

gece de herkes gibi zamana esir düşüyor, birden gün oluveriyor ve ben yeniden hayatta kalmaya çalışıyorum.. gece gün olmaktan, ben nefes almaktan yorgun..
geceleri gözlerimi açan ay yerine beni kör eden güneş geliyor..

ağlıyorum: gözyaşlarım dünyayı yıkıyor..
gözyaşlarım, her şeyi temizliyor da bir ben kirli kalıyorum,
bir ben artakalıyorum her şeyden,
eksile eksile hayatta kalmaya çalışıyorum.

ve bir şairin dizeleri eşlik ediyor bana bu gece:

"her şey ben yaşarken oldu,
bunu bilsin insanlar."