sabaha karşı 4-5

Kahverengi gözlerimin ardında sakladığım onca yara vardı.O gece sadece düşünmüştüm.saatler geçmişti,gün doğmuştu.Yağmurun sesi binanın uzun penceresinde ses yaparken zihnimdeki sesleri dinliyordum.İleriyi göremiyordum,geçmişi silemiyordum.Uykunun ne olduğunu unutan bedenim daha ne kadar dayanır bu düzensiz ve karışık hayatıma kestiremiyordum.Belirsizliklerle yorduğum kalbim artık atmayı istemeyecek kadar acı çekiyordu.Söküp atmak istediğim tüm acılar ruhumun en derinine kadar işlemişti.Söylenen yalanlara,saklanan gerçeklere ve en beteriyse benden sakınılan her duyguya nefret duyuyordum.İçimdeki yaşama hevesini arıyordum ben o gece.Pervazdan süzülen birkaç ışık demetini takip eden gözlerim yaşla dolup taşarken hıçkırıklarımı bastıramıyordum.Bulunduğum yerden,çevremdeki sahte insanlardan uzaklaşmak istiyordum.Ben aslında kendimden kaçmak istiyordum.Bu derin hüzünden sonsuza kadar arınmak ve duygularımdan vazgeçmek istiyordum.Ben o gece kafamda bitirdiklerimle kaybettiğim savaşları anıyordum aslında.Ben benim için o gece ölmüştüm ve gömülmeyi bekleyen bir ceset gibi soğuk bakışlarla sonumu bekliyordum.