Sanrılı Sürecin Başlangıcı

Tanrıyı kaybediyorum sanırım yavaş yavaş. 20 yıldır inandığım, sığındığım ve her şeyin sonunda adaletiyle yargılayacağına inandığım tanrıma 20 yılın ardından acı bir şekilde veda ediyordum. Belki de tanrıya vedayla bilgeliğe, anlamsızlığa ve bitmeyecek bir ızdıraba kabulleniş aşamasına geçiyorumdur. Bu zamana kadar haksızlığa uğradığımda elbet bir gün onun adil bir şekilde yargılayacağına inandığım tanrım olmayacaktı. Artık kendi hayatımın tanrısı olma vakti geliyordu. Kendi kaderimi kendim yazmalı kendi hakkımı kendim savunmalıydım. Özgürüm artık ama içinde çaresizliği ve acılığı barındıran bir özgürlüktü bu. Çocukça bir hevesle reddediş değildi bu hatta aksine enine boyuna düşünüp rasyonel bir vazgeçişti. Tanrıyı reddediş anlamsızlığın içindeki ilüzyona sığınmayı bırakıp anlamsızlığı bütünüyle kabul edişti. Bu vazgeçiş adaletsizlik ve haksızlıklara karşı boyun eğicilikten savaşa evrilen bir başkaldırıydı.