Sevilmemiş evler

Neden kimse görmüyor gözlerimde yaşayan acı parçacıklarını..? Kimse neden yardım eli uzatmıyor, neden buradan kurtulamıyorum , sevgiye dair tek bir tohumun olmadığı ruhumu soğutup götüren bu ev denen yer neden benim için niye ev hissi vermiyor? Ben yapamıyorum. Ben nefret dolu bakışların olduğu hiçbir yerde nefes alamıyorum. Baş edemiyorum kendimle olan kavgamla, tanrıyla olan kavgamla... Çok kızgınım tanrı denilen şeye eğer varsa. Bu kadar kolay olmamalıydı bir canlı dünyaya getirmek. Bu kadar basit olmamalıydı lafta da olsa anne baba olmak.İçimden avazım çıktığınca bağırmak geliyor, belki bi çığlık belki bi yalvarış..Bir kapı var çıktığım an unuttum diye kandırıyorum kendimi, yüreğimi iyileştirenlere koşuyorum ayaklarımı parçalaya parçalaya ama sonra hatırlamak zorunda oluyorum yalandan. Birilerini sevmek bu kadar zor olamazdı ya .