Seyirci

Ben bu hayata sadece seyirci olmak için gelmişim. Herkes yaşarken ben bir köşede oturup izliyorum sadece. Yalnızlığımla baş başa kalmış, yanlışlarımla saç başa girmişim. Sadece kalbim değil her yerim ve her şeyim kırgın. Canım yanıyor, içim kanıyor; ben sadece bekliyorum. Ne sarmaya çalışıyorum yaralarımı ne de daha çok ırgalıyorum acılarımı. Canımın acısını geçirmek için bir yol yok mu diye sorsam ne cevap alıyorum ne de cevapsızlık. Kocaman bir araf içim, beynim, kalbim. Büyük bir paradoks, hedeflerim önümde ama onlara ulaşmak için bir amaç bile bulamıyorum. Şu an yok oluyorum ve kimse fark etmiyor yaralarımı, acılarımı. İçimde kocaman bir karadelik var ve beni yavaş yavaş içine çekiyor. Yok oluyorum ve kimse farkında değil. Gülüp eğleniyorum bende onlara ayak uydurup, oysa ki içimdeki karanlığı bir fark etse beni yalnızlık bile yalnız bırakır. Belki de fark eden bir o vardır ve buna rağmen peşimden ayrılmıyordur kerata. Seviyor muyum? Çokta değil ama onsuz yapabilir miyim? Asla! Mecburiyetten birlikte yaşıyoruz aslında. Yine de teşekkürler sana dostum. En azından sen diğerleri gibi bana yalan söylemiyorsun. Kalabalık ortamlarda bile yanımdan ayrılmıyorsun. Teşekkür ederim benim yegane dostum. En azından bu yaşayanların arasında tek cesetvari ikimiz kalmışız. Hep yanımdasın teşekkürler.