Vakti zamanında -şimdinin parasıyla- 10 kuruşa satılan baharatlı mısır cipsi. Bir sürü türevi vardı bu cipslerin ve ben en çok baharatı yoğun olanını severdim. Cips markasının adı da aklım hala: Paçi Paçi. Yanı sıra, Cino'yu da özlüyorum. Şimdilerde de satılıyor ama eskisinin yanından bile geçemiyor tadı. (Belki de yaşlandığım içindir, bilemiyorum)
Kısa vadeli özlemim ise, sırt çantası hazırlama telaşı.
Ben çok küçükken toprak sakızı vardı. Bu sakızlar hayatımın çok kısa bir kısmında bulunmuş olsa da şimdi de olsaydı keşke diye ara ara düşünmüyor değilim. Tadının nasıl olduğu çok aklımda olmasa da kötü de değildi sanırım.
Leblebi tozları satılırdı bizim küçüklüğümüzde bakkalarda. Leblebi tozunu nekadar özlüyorum bilmiyorum, ama elimize geçen üç kuruşla bakkala koşup aldığımız leblebi tozlarını yere oturup boğazımıza takıla takıla yediğimizde hissettiklerimi özlüyorum. Şimdi ben de çocuklarıma yapıyorum bazen. Ama onlar bakkalın önündeki kaldırıma oturduğumuzda bizim hissattiklerimizi, o huzuru, o güveni, o neşeyi hiç hessedemeyecekler galiba...